Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

nosce animum tuum

  • 1 Nosce te ipsum

    Познай самого себя.
    Латинский перевод греческого изречения..., приписывавшегося (Диоген Лаэртий, "Жизнь, мнения и учение знаменитых философов", I, 13, 40) Фалесу и начертанного, по преданию, на фронтоне храма Аполлона в Дельфах.
    Цицерон, "Тускуланские беседы", I, 22, 52: Cum igitur nosce te dicit, hoc dicit: nosce animum tuum. Nam corpus quidem quasi vas est aut aliquid animi receptaculum: ab animo tuo quidquid agitur, id agitur a te "Говоря "познай себя", он [ Аполлон ] говорит: "познай свою душу". Ибо тело есть как бы сосуд или иное вместилище души: что бы ни делал твой дух, это делаешь ты сам".
    Ювенал, "Сатиры", XI, 27:
    ...Íll(um) ego júre
    Déspiciám, qui scít, quantó sublímior Átlas
    Ómnibus ín Libyá sit móntibus, híc tamen ídem
    Ígnorét, quantúm ferráta dístet ab árca Sácculus.
    É caeló descéndit gnóthi seáuton.
    ...Презренья достоин
    Тот, кто умеет сказать, насколько возвышенней Атлас
    Ливии гор остальных, и при этом все же не видит,
    Чем его тощий кошель превосходит сундук, что окован.
    Древний завет "познай себя" нам дан небесами.
    Цель естественных наук есть назначение места всем произведениям природы. Посмотрим, какое же место человеку обыкновенно дают естествоиспытатели. У Линнея человек соединен в один порядок с обезьянами и нетопырями. Но Линней знает достоинства человека, он называет его венцом творения, дает эпитет sapiens и прибавляет как бы на смех nosce te ipsum, - впрочем, очень нужный совет, ибо где наименее человек может знать себя, как между обезьяной и нетопырем. (А. И. Герцен, О месте человека в природе.)
    Сочинять прекрасные стихи и писать хорошо любовные письма - не одно и то же. Suum cuique. Видно, при всяком начинании необходимо иметь в виду латино-греческий девиз Аретина Арецкого [ Итальянский писатель эпохи Возрождения (1492-1556). - авт. ]: "nosce te ipsum". (С. П. Жихарев, Дневник студента, 8.II 1805.)
    Проблема изучения системы из нервных клеток, именуемой мозгом, все больше занимает ученых. Надежность, компактность, большая работоспособность, способность мозга к необычайно сложной деятельности привлекает к себе внимание специалистов различных областей знания. Итак, "nosce te ipsum" (познай себя), изречение мудрецов древнего мира, в наш век начинает приближаться к реализации. (Элементарные единицы мозга.)
    Всякая всемирная выставка как бы подводит итоги цивилизации. Это - своего рода личное засвидетельствование. Каждый народ предъявляет свой "послужной список". Итак, что же им сделано? Человечество приходит сюда познакомиться с самим собой. Выставка - это своеобразное nosce te ipsum. (Виктор Гюго, Париж.)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Nosce te ipsum

  • 2 nosco

    nosco, ĕre, nōvi, nōtum (arch. gnosco) - tr. -    - cf. γιγνώσκω.    - formes contractées: nosti... = novisti...; noram... = noveram...; norim... = noverim...; nosse = novisse; nossem... = novissem...; nomus = novimus. [st1]1 [-] apprendre à connaître.    - ejus animum de nostris factis noscimus, Plaut. St. 4: ses sentiments, nous apprenons à les connaître par notre propre expérience.    - nosce te, nosce animum tuum, Cic. Tusc. 1, 52: apprends à te connaître, à connaître ton âme.    - studeo noscere, Cic. Rep. 1, 64: je suis impatient de prendre connaissance de...    - omnes philosophiæ partes tum facile noscuntur, cum... Cic. Nat. 1, 9, on prend de toutes les parties de la philosophie une connaissance plus facile, quand...    - au parf. novi: j'ai appris à connaître, je connais, je sais.    - Sauream non novi - at nosce sane, Plaut.: je ne connais pas Sauréa - eh bien! fais connaissance.    - virtutem ne de facie quidem nosti, Cic. Pis. 81: tu ne connais même pas l'ombre de la vertu.    - bene nosse aliquem, Cic. Att. 9, 7B, 2: connaître qqn bien, à fond (recte, Cic. Verr. 2, 175, connaître bien, vraiment).    - linguam noscere, Cic. de Or. 2, 2: connaître une langue.    - nosti cetera, Cic. Fam. 7, 28, 2: tu sais le reste, la suite.    - unum cognoris, omnes noris, Ter.: en connaître un, c'est les connaître tous.    - avec inf. décad. Apul. M. 2, 5 ; 2, 7; Lact. 6, 18, 23; Aug. Serin. 98, 3, etc.    - notus, a, um: connu.    - philosophiæ totos notos et tractatos habere, Cic. Or. 118: posséder toutes les parties de la philosophie d'une connaissance théorique et pratique.    - difficile est enim in philosophia pauca esse ei nota cui non sint aut pleraque aut omnia, Cic. Tusc. 2, 1: il est difficile en philosophie de connaître quelques problèmes si on ne les connaît pas pour la plupart ou même tous. [st1]2 [-] examiner, étudier; connaître (t. de droit).    - nosce imaginem, Plaut. Ps. 986: regarde l'empreinte.    - noscere causas, Tac.: instruire un procès.    - au passif nosci: être du ressort, être de la compétence.    - pleraque, quæ olim a prætoribus noscebantur, Tac. An. 2, 60: la plupart des affaires qui étaient autrefois de la compétence des préteurs. [st1]3 [-] reconnaître.    - hau nosco tuom, Plaut. Trin. 445: je ne te reconnais pas à ce trait.    - potesne ex his ut proprium quid noscere? Hor. S. 2, 7, 89: peux-tu dans tout cela reconnaître qqch comme t'appartenant en propre?    - acciti ad res suas noscendas, Liv. 10, 20, 15: invités à venir reconnaître ce qui leur appartenait.    - nec noscitur ulli, Ov.: et nul ne le reconnaît. [st1]4 [-] chercher à reconnaître.    - per diem visu, per noctem ululatibus et gemitu conjuges aut liberos noscebant, Tac. An. 4, 62: ils cherchaient à reconnaître leurs femmes ou leurs enfants de jour à la vue, de nuit aux hurlements et aux gémissements --- cf. Tac. H. 4, 40. [st1]5 [-] reconnaître, concevoir, entendre, admettre.    - illam partem excusationis nec nosco nec probo, Cic. Fam. 4, 4, 1: cette autre partie de ton excuse, je ne la reconnais ni ne l'approuve.    - vereor, ne istam causam nemo noscat, Cic. Leg. 1, 11: je crains que personne ne conçoive tes raisons ---cf. Cic. Att. 11, 7, 4.    - quivis ut intellegat quam voluptatem norit Epicurus, Cic. Tusc. 3, 42: en sorte que n'importe qui comprend ce qu'Epicure entend par plaisir.    - cf. Cic. Lael. 79; Nat. 1, 111, etc.
    * * *
    nosco, ĕre, nōvi, nōtum (arch. gnosco) - tr. -    - cf. γιγνώσκω.    - formes contractées: nosti... = novisti...; noram... = noveram...; norim... = noverim...; nosse = novisse; nossem... = novissem...; nomus = novimus. [st1]1 [-] apprendre à connaître.    - ejus animum de nostris factis noscimus, Plaut. St. 4: ses sentiments, nous apprenons à les connaître par notre propre expérience.    - nosce te, nosce animum tuum, Cic. Tusc. 1, 52: apprends à te connaître, à connaître ton âme.    - studeo noscere, Cic. Rep. 1, 64: je suis impatient de prendre connaissance de...    - omnes philosophiæ partes tum facile noscuntur, cum... Cic. Nat. 1, 9, on prend de toutes les parties de la philosophie une connaissance plus facile, quand...    - au parf. novi: j'ai appris à connaître, je connais, je sais.    - Sauream non novi - at nosce sane, Plaut.: je ne connais pas Sauréa - eh bien! fais connaissance.    - virtutem ne de facie quidem nosti, Cic. Pis. 81: tu ne connais même pas l'ombre de la vertu.    - bene nosse aliquem, Cic. Att. 9, 7B, 2: connaître qqn bien, à fond (recte, Cic. Verr. 2, 175, connaître bien, vraiment).    - linguam noscere, Cic. de Or. 2, 2: connaître une langue.    - nosti cetera, Cic. Fam. 7, 28, 2: tu sais le reste, la suite.    - unum cognoris, omnes noris, Ter.: en connaître un, c'est les connaître tous.    - avec inf. décad. Apul. M. 2, 5 ; 2, 7; Lact. 6, 18, 23; Aug. Serin. 98, 3, etc.    - notus, a, um: connu.    - philosophiæ totos notos et tractatos habere, Cic. Or. 118: posséder toutes les parties de la philosophie d'une connaissance théorique et pratique.    - difficile est enim in philosophia pauca esse ei nota cui non sint aut pleraque aut omnia, Cic. Tusc. 2, 1: il est difficile en philosophie de connaître quelques problèmes si on ne les connaît pas pour la plupart ou même tous. [st1]2 [-] examiner, étudier; connaître (t. de droit).    - nosce imaginem, Plaut. Ps. 986: regarde l'empreinte.    - noscere causas, Tac.: instruire un procès.    - au passif nosci: être du ressort, être de la compétence.    - pleraque, quæ olim a prætoribus noscebantur, Tac. An. 2, 60: la plupart des affaires qui étaient autrefois de la compétence des préteurs. [st1]3 [-] reconnaître.    - hau nosco tuom, Plaut. Trin. 445: je ne te reconnais pas à ce trait.    - potesne ex his ut proprium quid noscere? Hor. S. 2, 7, 89: peux-tu dans tout cela reconnaître qqch comme t'appartenant en propre?    - acciti ad res suas noscendas, Liv. 10, 20, 15: invités à venir reconnaître ce qui leur appartenait.    - nec noscitur ulli, Ov.: et nul ne le reconnaît. [st1]4 [-] chercher à reconnaître.    - per diem visu, per noctem ululatibus et gemitu conjuges aut liberos noscebant, Tac. An. 4, 62: ils cherchaient à reconnaître leurs femmes ou leurs enfants de jour à la vue, de nuit aux hurlements et aux gémissements --- cf. Tac. H. 4, 40. [st1]5 [-] reconnaître, concevoir, entendre, admettre.    - illam partem excusationis nec nosco nec probo, Cic. Fam. 4, 4, 1: cette autre partie de ton excuse, je ne la reconnais ni ne l'approuve.    - vereor, ne istam causam nemo noscat, Cic. Leg. 1, 11: je crains que personne ne conçoive tes raisons ---cf. Cic. Att. 11, 7, 4.    - quivis ut intellegat quam voluptatem norit Epicurus, Cic. Tusc. 3, 42: en sorte que n'importe qui comprend ce qu'Epicure entend par plaisir.    - cf. Cic. Lael. 79; Nat. 1, 111, etc.
    * * *
        Nosco, noscis, noui, notum, noscere. Cic. Scavoir, Congnoistre.
    \
        Noui animum tuum. Terent. Je congnois bien ta fantasie.
    \
        Locum noui vbi sit. Terent. Je scay bien où il demeure.
    \
        Nouimus nos inter nos. Terent. Nous nous entrecongnoissons.
    \
        Noui omnia tecum. Terent. J'en scay tout autant que toy.
    \
        Noui omnem rem. Terent. Je scay tout l'affaire.

    Dictionarium latinogallicum > nosco

  • 3 animus

    ănĭmus, i, m. [a Graeco-Italic form of anemos = wind (as ego, lego, of ego, lego); cf. Sanscr. an = to breathe, anas = breath, anilas = wind; Goth. uz-ana = exspiro; Erse, anal = breath; Germ. Unst = a storm (so, sometimes); but Curt. does not extend the connection to AФ, aêmi = to blow; a modification of animus—by making which the Romans took a step in advance of the Greeks, who used hê psuchê for both these ideas—is anima, which has the physical meaning of anemos, so that Cic. was theoretically right, but historically wrong, when he said, ipse animus ab anima dictus est, Tusc. 1, 9, 19; after the same analogy we have from psuchô = to breathe, blow, psuchê = breath, life, soul; from pneô = to breathe, pneuma = air, breath, life, in class. Greek, and = spirit, a spiritual being, in Hellenistic Greek; from spiro = to breathe, blow, spiritus = breath, breeze, energy, high spirit, and poet. and post-Aug. = soul, mind; the Engl. ghost = Germ. Geist may be comp. with Germ. giessen and cheô, to pour, and for this interchange of the ideas of gases and liquids, cf. Sol. 22: insula adspiratur freto Gallico, is flowed upon, washed, by the Gallic Strait; the Sanscr. atman = breath, soul, with which comp. aytmê = breath; Germ. Odem = breath, and Athem = breath, soul, with which group Curt. connects auô, aêmi; the Heb. = breath, life, soul; and = breath, wind, life, spirit, soul or mind].
    I.
    In a general sense, the rational soul in man (in opp. to the body, corpus, and to the physical life, anima), hê psuchê:

    humanus animus decerptus ex mente divina,

    Cic. Tusc. 5, 13, 38:

    Corpus animum praegravat, Atque affixit humo divinae particulam aurae,

    Hor. S. 2, 2, 77:

    credo deos immortales sparsisse animos in corpora humana, ut essent qui terras tuerentur etc.,

    Cic. Sen. 21, 77:

    eas res tueor animi non corporis viribus,

    id. ib. 11, 38; so id. Off. 1, 23, 79:

    quae (res) vel infirmis corporibus animo tamen administratur,

    id. Sen. 6, 15; id. Off. 1, 29, 102:

    omnes animi cruciatus et corporis,

    id. Cat. 4, 5, 10:

    levantes Corpus et animum,

    Hor. Ep. 2, 1, 141:

    formam et figuram animi magis quam corporis complecti,

    Tac. Agr. 46; id. H. 1, 22:

    animi validus et corpore ingens,

    id. A. 15, 53:

    Aristides primus animum pinxit et sensus hominis expressit, quae vocantur Graece ethe, item perturbationes,

    first painted the soul, put a soul into his figures, Plin. 35, 10, 36, § 98 (cf.:

    animosa signa,

    life-like statues, Prop. 4, 8, 9): si nihil esset in eo (animo), nisi id, ut per eum viveremus, i. e. were it mere anima, Cic. Tusc. 1, 24, 56:

    Singularis est quaedam natura atque vis animi, sejuncta ab his usitatis notisque naturis, i. e. the four material elements,

    id. ib. 1, 27, 66: Neque nos corpora sumus. Cum igitur nosce te dicit, hoc dicit, nosce animum tuum, id. ib. 1, 22, 52:

    In quo igitur loco est (animus)? Credo equidem in capite,

    id. ib. 1, 29, 70:

    corpora nostra, terreno principiorum genere confecta, ardore animi concalescunt,

    derive their heat from the fiery nature of the soul, id. ib. 1, 18, 42:

    Non valet tantum animus, ut se ipsum ipse videat: at, ut oculus, sic animus, se non videns alia cernit,

    id. ib. 1, 27, 67: foramina illa ( the senses), quae patent ad animum a corpore, callidissimo artificio natura fabricata est, id. ib. 1, 20, 47: dum peregre est animus sine corpore velox, independently of the body, i. e. the mind roaming in thought, Hor. Ep. 1, 12, 13:

    discessus animi a corpore,

    Cic. Tusc. 1, 9, 18; 1, 30, 72:

    cum nihil erit praeter animum,

    when there shall be nothing but the soul, when the soul shall be disembodied, id. ib. 1, 20, 47; so,

    animus vacans corpore,

    id. ib. 1, 22, 50; and:

    animus sine corpore,

    id. ib. 1, 22, 51:

    sine mente animoque nequit residere per artus pars ulla animai,

    Lucr. 3, 398 (for the pleonasm here, v. infra, II. A. 1.):

    Reliquorum sententiae spem adferunt posse animos, cum e corporibus excesserint in caelum pervenire,

    Cic. Tusc. 1, 11, 24:

    permanere animos arbitramur consensu nationum omnium,

    id. ib. 1, 16, 36:

    Pherecydes primus dixit animos esse hominum sempiternos,

    id. ib. 1, 16, 38:

    Quod ni ita se haberet, ut animi immortales essent, haud etc.,

    id. Sen. 23, 82: immortalitas animorum, id. ib. 21, 78; id. Tusc. 1, 11, 24; 1, 14, 30:

    aeternitas animorum,

    id. ib. 1, 17, 39; 1, 22, 50 (for the plur. animorum, in this phrase, cf. Cic. Sen. 23, 84); for the atheistic notions about the soul, v. Lucr. bk. iii.—
    II.
    In a more restricted sense, the mind as thinking, feeling, willing, the intellect, the sensibility, and the will, acc. to the almost universally received division of the mental powers since the time of Kant (Diog. Laert. 8, 30, says that Pythagoras divided hê psuchê into ho nous, hai phrenes, and ho thumos; and that man had ho nous and ho thumos in common with other animals, but he alone had hai phrenes. Here ho nous and ho thumos must denote the understanding and the sensibility, and hai phrenes, the reason. Plutarch de Placit. 4, 21, says that the Stoics called the supreme faculty of the mind (to hêgemonikon tês psuchês) ho logismos, reason. Cic. sometimes speaks of a twofold division; as, Est animus in partes tributus duas, quarum altera rationis est particeps, altera expers (i. e. to logistikon and to alogon of Plato; cf. Tert. Anim. 16), i. e. the reason or intellect and the sensibility, Tusc. 2, 21, 47; so id. Off. 1, 28, 101; 1, 36, 132; id. Tusc 4, 5, 10; and again of a threefold; as, Plato triplicem finxit animum, cujus principatum, id est rationem in capite sicut in arce posuit, et duas partes ( the two other parts) ei parere voluit, iram et cupiditatem, quas locis disclusit; iram in pectore, cupiditatem subter praecordia locavit, i. e. the reason or intellect, and the sensibility here resolved into desire and aversion, id. ib. 1, 10, 20; so id. Ac. 2, 39, 124. The will, hê boulêsis, voluntas, arbitrium, seems to have been sometimes merged in the sensibility, ho thumos, animus, animi, sensus, and sometimes identified with the intellect or reason, ho nous, ho logismos, mens, ratio).
    A.
    1.. The general power of perception and thought, the reason, intellect, mind (syn.: mens, ratio, ingenium), ho nous:

    cogito cum meo animo,

    Plaut. Most. 3, 2, 13; so Ter. Ad. 3, 4, 55:

    cum animis vestris cogitare,

    Cic. Agr. 2, 24:

    recordari cum animo,

    id. Clu. 25, 70;

    and without cum: animo meditari,

    Nep. Ages. 4, 1; cf. id. Ham. 4, 2:

    cogitare volvereque animo,

    Suet. Vesp. 5:

    animo cogitare,

    Vulg. Eccli. 37, 9:

    statuere apud animum,

    Liv. 34, 2:

    proposui in animo meo,

    Vulg. Eccli. 1, 12:

    nisi me animus fallit, hi sunt, etc.,

    Plaut. Men. 5, 9, 23:

    in dubio est animus,

    Ter. And. 1, 5, 31; id. ib. prol. 1; cf. id. ib. 1, 1, 29:

    animum ad se ipsum advocamus,

    Cic. Tusc. 1, 31, 75:

    lumen animi, ingenii consiliique tui,

    id. Rep. 6, 12 al. —

    For the sake of rhet. fulness, animus often has a synonym joined with it: Mens et animus et consilium et sententia civitatis posita est in legibus,

    Cic. Clu. 146:

    magnam cui mentem animumque Delius inspirat vates,

    Verg. A. 6, 11:

    complecti animo et cogitatione,

    Cic. Off. 1, 32, 117; id. de Or. 1, 2, 6:

    animis et cogitatione comprehendere,

    id. Fl. 27, 66:

    cum omnia ratione animoque lustraris,

    id. Off. 1, 17, 56:

    animorum ingeniorumque naturale quoddam quasi pabulum consideratio naturae,

    id. Ac. 2, 41, 127.—Hence the expressions: agitatio animi, attentio, contentio; animi adversio; applicatio animi; judicium, opinio animorum, etc. (v. these vv.); and animum advertere, adjungere, adplicare, adpellere, inducere, etc. (v. these vv.).—
    2.
    Of particular faculties of mind, the memory:

    etiam nunc mihi Scripta illa dicta sunt in animo Chrysidis,

    Ter. And. 1, 5, 46:

    An imprimi, quasi ceram, animum putamus etc. (an idea of Aristotle's),

    Cic. Tusc. 1, 25, 61:

    ex animo effluere,

    id. de Or. 2, 74, 300: omnia fert aetas, animum quoque;

    ... Nunc oblita mihi tot carmina,

    Verg. E. 9, 51.—
    3.
    Consciousness (physically considered) or the vital power, on which consciousness depends ( = conscientia, q. v. II. A., or anima, q. v. II. E.):

    vae miserae mihi. Animo malest: aquam velim,

    I'm fainting, my wits are going, Plaut. Am. 5, 1, 6; id. Curc. 2, 3, 33:

    reliquit animus Sextium gravibus acceptis vulneribus,

    Caes. B. G. 6, 38:

    Una eademque via sanguis animusque sequuntur,

    Verg. A. 10, 487:

    animusque reliquit euntem,

    Ov. M. 10, 459:

    nisi si timor abstulit omnem Sensum animumque,

    id. ib. 14, 177:

    linqui deinde animo et submitti genu coepit,

    Curt. 4, 6, 20: repente animo linqui solebat, Suet. Caes. 45:

    ad recreandos defectos animo puleio,

    Plin. 20, 14, 54, § 152.—
    4.
    The conscience, in mal. part. (v. conscientia, II. B. 2. b.):

    cum conscius ipse animus se remordet,

    Lucr. 4, 1135:

    quos conscius animus exagitabat,

    Sall. C. 14, 3:

    suae malae cogitationes conscientiaeque animi terrent,

    Cic. Sex. Rosc. 67.—
    5.
    In Plaut. very freq., and once also in Cic., meton. for judicium, sententia, opinion, judgment; mostly meo quidem animo or meo animo, according to my mind, in my opinion, Plaut. Men. 1, 3, 17:

    e meo quidem animo aliquanto facias rectius, si, etc.,

    id. Aul. 3, 6, 3:

    meo quidem animo, hic tibi hodie evenit bonus,

    id. Bacch. 1, 1, 69; so id. Aul. 3, 5, 4; id. Curc. 4, 2, 28; id. Bacch. 3, 2, 10; id. Ep. 1, 2, 8; id. Poen. 1, 2, 23; id. Rud. 4, 4, 94; Cic. Sest. 22:

    edepol lenones meo animo novisti,

    Plaut. Curc. 4, 2, 19:

    nisi, ut meus est animus, fieri non posse arbitror,

    id. Cist. 1, 1, 5 (cf.:

    EX MEI ANIMI SENTENTIA,

    Inscr. Orell. 3665:

    ex animi tui sententia,

    Cic. Off. 3, 29, 108).—
    6.
    The imagination, the fancy (for which Cic. often uses cogitatio, as Ac. 2, 15, 48):

    cerno animo sepultam patriam, miseros atque insepultos acervos civium,

    Cic. Cat. 4, 6, 11:

    fingere animo jubebat aliquem etc.,

    id. Sen. 12, 41: Fingite animis;

    litterae enim sunt cogitationes nostrae, et quae volunt, sic intuentur, ut ea cernimus, quae videmus,

    id. Mil. 29, 79:

    Nihil animo videre poterant,

    id. Tusc. 1, 16, 38.—
    B.
    The power of feeling, the sensibility, the heart, the feelings, affections, inclinations, disposition, passions (either honorable or base; syn.: sensus, adfectus, pectus, cor), ho thumos.
    1.
    a.. In gen., heart, soul, spirit, feeling, inclination, affection, passion: Medea, animo aegra, amore saevo saucia, Enn. ap. Auct. ad Her. 2, 22 (cf. Plaut. Truc. 2, 7, 36:

    animo hercle homo suo est miser): tu si animum vicisti potius quam animus te, est quod gaudeas, etc.,

    Plaut. Trin. 2, 2, 27 -29:

    harum scelera et lacrumae confictae dolis Redducunt animum aegrotum ad misericordiam,

    Ter. And. 3, 3, 27:

    Quo gemitu conversi animi (sunt),

    Verg. A. 2, 73:

    Hoc fletu concussi animi,

    id. ib. 9, 498;

    4, 310: animum offendere,

    Cic. Lig. 4; id. Deiot. 33; so Vulg. Gen. 26, 35.—Mens and animus are often conjoined and contrasted, mind and heart (cf. the Homeric kata phrena kai kata thumon, in mind and heart): mentem atque animum delectat suum, entertains his mind and delights his heart, Enn. ap. Gell. 19, 10:

    Satin tu sanus mentis aut animi tui?

    Plaut. Trin. 2, 4, 53:

    mala mens, malus animus,

    bad mind, bad heart, Ter. And. 1, 1, 137:

    animum et mentem meam ipsa cogitatione hominum excellentium conformabam,

    Cic. Arch. 6, 14:

    Nec vero corpori soli subveniendum est, sed menti atque animo multo magis,

    id. Sen. 11, 36:

    ut omnium mentes animosque perturbaret,

    Caes. B. G. 1, 39; 1, 21:

    Istuc mens animusque fert,

    Hor. Ep. 1, 14, 8:

    Stare Socrates dicitur tamquam quodam recessu mentis atque animi facto a corpore,

    Gell. 2, 1; 15, 2, 7.—

    And very rarely with this order inverted: Jam vero animum ipsum mentemque hominis, etc.,

    Cic. N. D. 2, 59, 147:

    mente animoque nobiscum agunt,

    Tac. G. 29:

    quem nobis animum, quas mentes imprecentur,

    id. H. 1, 84;

    and sometimes pleon. without such distinction: in primis regina quietum Accipit in Teucros animum mentemque benignam,

    a quiet mind and kindly heart, Verg. A. 1, 304; so,

    pravitas animi atque ingenii,

    Vell. 2, 112, 7 (for mens et animus, etc., in the sense of thought, used as a pleonasm, v. supra, II. A. 1.):

    Verum animus ubi semel se cupiditate devinxit mala, etc.,

    Ter. Heaut. 1, 2, 34:

    animus perturbatus et incitatus nec cohibere se potest, nec quo loco vult insistere,

    Cic. Tusc. 4, 18, 41:

    animum comprimit,

    id. ib. 2, 22, 53:

    animus alius ad alia vitia propensior,

    id. ib. 4, 37, 81; id. ad Q. Fr. 1, 1:

    sed quid ego hic animo lamentor,

    Enn. Ann. 6, 40:

    tremere animo,

    Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 4:

    ingentes animo concipit iras,

    Ov. M. 1, 166:

    exsultare animo,

    id. ib. 6, 514.—So often ex animo, from the heart, from the bottom of one's heart, deeply, truly, sincerely:

    Paulum interesse censes ex animo omnia facias an de industria?

    from your heart or with some design, Ter. And. 4, 4, 55; id. Ad. 1, 1, 47:

    nisi quod tibi bene ex animo volo,

    id. Heaut. 5, 2, 6: verbum [p. 124] ex animo dicere, id. Eun. 1, 2, 95:

    sive ex animo id fit sive simulate,

    Cic. N. D. 2, 67, 168:

    majore studio magisve ex animo petere non possum,

    id. Fam. 11, 22:

    ex animo vereque diligi,

    id. ib. 9, 6, 2:

    ex animo dolere,

    Hor. A. P. 432:

    quae (gentes) dederunt terram meam sibi cum gaudio et toto corde et ex animo,

    Vulg. Ezech. 36, 5; ib. Eph. 6, 6; ib. 1 Pet. 5, 3.—And with gen.
    (α).
    With verbs:

    Quid illam miseram animi excrucias?

    Plaut. Mil. 4, 2, 76; 4, 6, 65:

    Antipho me excruciat animi,

    Ter. Phorm. 1, 4, 10:

    discrucior animi,

    id. Ad. 4, 4, 1:

    in spe pendebit animi,

    id. Heaut. 4, 4, 5: juvenemque animi miserata repressit, pitying him in her heart, thumôi phileousa te kêdomenê te (Hom. Il. 1, 196), Verg. A. 10, 686.—
    (β).
    With adjj.:

    aeger animi,

    Liv. 1, 58; 2, 36; 6, 10; Curt. 4, 3, 11; Tac. H. 3, 58:

    infelix animi,

    Verg. A. 4, 529:

    felix animi,

    Juv. 14, 159:

    victus animi,

    Verg. G. 4, 491:

    ferox animi,

    Tac. A. 1, 32:

    promptus animi,

    id. H. 2, 23:

    praestans animi,

    Verg. A. 12, 19:

    ingens animi,

    Tac. A. 1, 69 (for this gen. v. Ramsh. Gr. p. 323; Key, § 935; Wagner ad Plaut. Aul. v. 105; Draeger, Hist. Synt. I. p. 443).—
    b.
    Meton., disposition, character (so, often ingenium): nimis paene animo es Molli, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 49:

    animo audaci proripit sese,

    Pac. Trag. Rel. p. 109 Rib.:

    petulans protervo, iracundo animo,

    Plaut. Bacch. 4, 3, 1; id. Truc. 4, 3, 1:

    ubi te vidi animo esse omisso (omisso = neglegenti, Don.),

    Ter. Heaut. 5, 2, 9; Cic. Fam. 2. 17 fin.:

    promptus animus vester,

    Vulg. 2 Cor. 9, 2: animis estis simplicibus et mansuetis nimium creditis unicuique, Auct. ad Her. 4, 37:

    eorum animi molles et aetate fluxi dolis haud difficulter capiebantur,

    Sall. C. 14, 5:

    Hecabe, Non oblita animorum, annorum oblita suorum,

    Ov. M. 13, 550:

    Nihil est tam angusti animi tamque parvi, quam amare divitias,

    Cic. Off. 1, 20, 68:

    sordidus atque animi parvi,

    Hor. S. 1, 2, 10; Vell. 2, 25, 3:

    Drusus animi fluxioris erat,

    Suet. Tib. 52.—
    2.
    In particular, some one specific emotion, inclination, or passion (honorable or base; in this signif., in the poets and prose writers, very freq. in the plur.). —
    a.
    Courage, spirit:

    ibi nostris animus additus est,

    Plaut. Am. 1, 1, 94; cf. Ter. Heaut. 3, 2, 31; id. And. 2, 1, 33:

    deficiens animo maesto cum corde jacebat,

    Lucr. 6, 1232:

    virtute atque animo resistere,

    Cic. Fam. 5, 2, 8:

    fac animo magno fortique sis,

    id. ib. 6, 14 fin.:

    Cassio animus accessit, et Parthis timor injectus est,

    id. Att. 5, 20, 3:

    nostris animus augetur,

    Caes. B. G. 7, 70:

    mihi in dies magis animus accenditur,

    Sall. C. 20, 6; Cic. Att. 5, 18; Liv. 8, 19; 44, 29:

    Nunc demum redit animus,

    Tac. Agr. 3:

    bellica Pallas adest, Datque animos,

    Ov. M. 5, 47:

    pares annis animisque,

    id. ib. 7, 558:

    cecidere illis animique manusque,

    id. ib. 7, 347 (cf.:

    tela viris animusque cadunt,

    id. F. 3, 225) et saep.—Hence, bono animo esse or uti, to be of good courage, Varr. R. R. 2, 5, 5: Am. Bono animo es. So. Scin quam bono animo sim? Plaut. Am. 22, 39:

    In re mala animo si bono utare, adjuvat,

    id. Capt. 2, 1, 9:

    bono animo fac sis,

    Ter. Ad. 3, 5, 1:

    quin tu animo bono es,

    id. ib. 4, 2, 4:

    quare bono animo es,

    Cic. Att. 5, 18; so Vulg. 2 Macc. 11, 26; ib. Act. 18, 25;

    so also, satis animi,

    sufficient courage, Ov. M. 3, 559.—Also for hope:

    magnus mihi animus est, hodiernum diem initium libertatis fore,

    Tac. Agr, 30.— Trop., of the violent, stormy motion of the winds of AEolus:

    Aeolus mollitque animos et temperat iras,

    Verg. A. 1, 57.—Of a top:

    dant animos plagae,

    give it new force, quicker motion, Verg. A. 7, 383.—

    Of spirit in discourse: in Asinio Pollione et consilii et animi satis,

    Quint. 10, 1, 113. —
    b.
    Haughtiness, arrogance, pride: quae civitas est in Asia, quae unius tribuni militum animos ac spiritus capere possit? can bear the arrogance and pride, etc., Cic. Imp. Pomp. 22, 66:

    jam insolentiam noratis hominis: noratis animos ejus ac spiritus tribunicios,

    id. Clu. 39, 109; so id. Caecin. 11 al.; Ov. Tr. 5, 8, 3 (cf.:

    quia paululum vobis accessit pecuniae, Sublati animi sunt,

    Ter. Hec. 3, 5, 56).—
    c.
    Violent passion, vehemence, wrath:

    animum vincere, iracundiam cohibere, etc.,

    Cic. Marcell. 3:

    animum rege, qui nisi paret Imperat,

    Hor. Ep. 1, 2, 62:

    qui dominatur animo suo,

    Vulg. Prov. 16, 32.—So often in plur.; cf hoi thumoi: ego meos animos violentos meamque iram ex pectore jam promam, Plaut. Truc. 2, 7, 43:

    vince animos iramque tuam,

    Ov. H. 3, 85; id. M. 8, 583; Prop. 1, 5, 12:

    Parce tuis animis, vita, nocere tibi,

    id. 2, 5, 18:

    Sic longius aevum Destruit ingentes animos,

    Luc. 8, 28:

    coeunt sine more, sine arte, Tantum animis iraque,

    Stat. Th. 11, 525 al. —
    d.
    Moderation, patience, calmness, contentedness, in the phrase aequus animus, an even mind:

    si est animus aequos tibi,

    Plaut. Aul. 2, 2, 10; id. Rud. 2, 3, 71; Cic. Rosc. Am. 50, 145; and often in the abl., aequo animo, with even mind, patiently, etc.:

    aequo animo ferre,

    Ter. And. 2, 3, 23; Cic. Tusc. 1, 39, 93; id. Sen. 23, 84; Nep. Dion. 6, 4; Liv. 5, 39:

    aequo animo esse,

    Vulg. 3 Reg. 21, 7; ib. Judith, 7, 23: Aequo animo est? of merry heart (Gr. euthumei), ib. Jac. 5, 13:

    animis aequis remittere,

    Cic. Clu. 2, 6:

    aequiore animo successorem opperiri,

    Suet. Tib. 25:

    haud aequioribus animis audire,

    Liv. 23, 22: sapientissimus quisque aequissimo animo moritur; stultissimus iniquissimo. Cic. Sen. 23, 83; so id. Tusc. 1, 45, 109; Sall. C. 3, 2; Suet. Aug. 56:

    iniquo animo,

    Att. Trag. Rel. p. 150 Rib.; Cic. Tusc. 2, 2, 5; Quint. 11, 1, 66.—
    e.
    Agreeable feeling, pleasure, delight:

    cubat amans animo obsequens,

    Plaut. Am. 1, 1, 134:

    indulgent animis, et nulla quid utile cura est,

    Ov. M. 7, 566; so, esp. freq.: animi causa (in Plaut. once animi gratia), for the sake of amusement, diversion (cf.:

    haec (animalia) alunt animi voluptatisque causa,

    Caes. B. G. 5, 12):

    Post animi causa mihi navem faciam,

    Plaut. Rud. 4, 2, 27; so id. Trin. 2, 2, 53; id. Ep. 1, 1, 43:

    liberare fidicinam animi gratia,

    id. ib. 2, 2, 90:

    qui illud animi causa fecerit, hunc praedae causa quid facturum putabis?

    Cic. Phil. 7, 6:

    habet animi causa rus amoenum et suburbanum,

    id. Rosc. Am. 46 Matth.; cf. id. ib. § 134, and Madv. ad Cic. Fin. 2, 17, 56; Cic. Fam. 7, 2:

    Romanos in illis munitionibus animine causa cotidie exerceri putatis?

    Caes. B. G. 7, 77; Plin. praef. 17 Sill.—
    f.
    Disposition toward any one:

    hoc animo in nos esse debebis, ut etc.,

    Cic. Fam. 2, 1 fin.:

    meus animus erit in te semper, quem tu esse vis,

    id. ib. 5, 18 fin.:

    qui, quo animo inter nos simus, ignorant,

    id. ib. 3, 6; so id. ib. 4, 15;

    5, 2: In quo in primis quo quisque animo, studio, benevolentia fecerit, ponderandum est,

    id. Off. 1, 15, 49:

    quod (Allobroges) nondum bono animo in populum Romanum viderentur,

    to be well disposed, Caes. B. G. 1, 6 fin. —In the pregn. signif. of kind, friendly feeling, affection, kindness, liberality:

    animum fidemque praetorianorum erga se expertus est,

    Suet. Oth. 8:

    Nec non aurumque animusque Latino est,

    Verg. A. 12, 23.—Hence, meton., of a person who is loved, my heart, my soul:

    salve, anime mi,

    Plaut. Curc. 1, 2, 3:

    da, meus ocellus, mea rosa, mi anime, da, mea voluptas,

    id. As. 3, 3, 74; so id. ib. 5, 2, 90; id. Curc. 1, 3, 9; id. Bacch. 1, 1, 48; id. Most. 1, 4, 23; id. Men. 1, 3, 1; id. Mil. 4, 8, 20; id. Rud. 4, 8, 1; Ter. Eun. 1, 2, 15 et saep. —
    C.
    The power of willing, the will, inclination, desire, purpose, design, intention (syn.: voluntas, arbitrium, mens, consilium, propositum), hê boulêsis:

    qui rem publicam animo certo adjuverit,

    Att. Trag Rel. p. 182 Rib.:

    pro inperio tuo meum animum tibi servitutem servire aequom censui,

    Plaut. Trin. 2, 2, 23:

    Ex animique voluntate id procedere primum,

    goes forth at first from the inclination of the soul, Lucr. 2, 270; so,

    pro animi mei voluntate,

    Cic. Fam. 5, 20, 8 (v. Manut. ad h.l.):

    teneo, quid animi vostri super hac re siet,

    Plaut. Am. prol. 58; 1, 1, 187:

    Nam si semel tuom animum ille intellexerit, Prius proditurum te etc.,

    Ter. Heaut. 3, 1, 69:

    Prius quam tuom ut sese habeat animum ad nuptias perspexerit,

    id. And. 2, 3, 4:

    Sin aliter animus voster est, ego etc.,

    id. Ad. 3, 4, 46:

    Quid mi istaec narras? an quia non audisti, de hac re animus meus ut sit?

    id. Hec. 5, 2, 19:

    qui ab auro gazaque regia manus, oculos, animum cohibere possit,

    Cic. Imp. Pomp. 66:

    istum exheredare in animo habebat,

    id. Rosc. Am. 18, 52: nobis crat in animo Ciceronem ad Caesarem mittere, we had it in mind to send, etc., id. Fam. 14, 11; Serv. ad Cic. ib. 4, 12:

    hostes in foro constiterunt, hoc animo, ut, etc.,

    Caes. B. G. 7, 28:

    insurrexerunt uno animo in Paulum,

    with one mind, Vulg. Act. 18, 12; 19, 29: persequi Jugurtham animus ardebat, Sall. J. 39, 5 Gerlach (others, animo, as Dietsch); so id. de Rep. Ord. 1, 8: in nova fert an mus mutatas dicere formas, my mind inclines to tell of, etc., Ov. M. 1, 1.—Hence, est animus alicui, with inf., to have a mind for something, to aim at, etc.:

    omnibus unum Opprimere est animus,

    Ov. M. 5, 150:

    Sacra Jovi Stygio perficere est animus,

    Verg. A. 4, 639:

    Fuerat animus conjuratis corpus occisi in Tiberim trahere,

    Suet. Caes. 82 fin.; id. Oth. 6; cf. id. Calig. 56.—So, aliquid alicui in animo est, with inf., Tac. G. 3.—So, inducere in animum or animum, to resolve upon doing something; v. induco.—
    D.
    Trop., of the principle of life and activity in irrational objects, as in Engl. the word mind is used.
    1.
    Of brutes:

    in bestiis, quarum animi sunt rationis expertes,

    whose minds, Cic. Tusc. 1, 33, 80:

    Sunt bestiae, in quibus etiam animorum aliqua ex parte motus quosdam videmus,

    id. Fin. 5, 14, 38:

    ut non inscite illud dictum videatur in sue, animum illi pecudi datum pro sale, ne putisceret,

    id. ib. 5, 13, 38, ubi v. Madv.:

    (apes Ingentes animos angusto in pectore versant,

    Verg. G. 4, 83:

    Illiusque animos, qui multos perdidit unus, Sumite serpentis,

    Ov. M. 3, 544:

    cum pecudes pro regionis caelique statu et habitum corporis et ingenium animi et pili colorem gerant,

    Col. 6, 1, 1:

    Umbria (boves progenerat) vastos nec minus probabiles animis quam corporibus,

    id. 6, 1, 2 si equum ipsum nudum et solum corpus ejus et animum contemplamur, App. de Deo Socr. 23 (so sometimes mens:

    iniquae mentis asellus,

    Hor. S. 1, 9, 20).—
    2.
    Of plants:

    haec quoque Exuerint silvestrem animum, i. e. naturam, ingenium,

    their wild nature, Verg. G. 2, 51.—
    III.
    Transf. Of God or the gods, as we say, the Divine Mind, the Mind of God:

    certe et deum ipsum et divinum animum corpore liberatum cogitatione complecti possumus,

    Cic. Tusc. 1, 22, 51 (so mens, of God, id. ib. 1, 22, 66; id. Ac. 2, 41, 126):

    Tantaene animis caelestibus irae?

    Verg. A. 1, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > animus

  • 4 nosco

    nosco, nōvi, nōtum, 3 (old form, GNOSCO, GNOVI, GNOTVM, acc. to Prisc. p. 569 P.; inf. pass. GNOSCIER, S. C. de Bacch.; cf. GNOTV, cognitu, Paul. ex Fest. p. 96 Müll.: GNOT (contr. for gnovit) oiden, epiginôskei; GNOTV, gnôsin, diagnôsin, Gloss. Labb.—Contr. forms in class. Lat. are nosti, noram, norim. nosse; nomus for novimus: nomus ambo Ulixem, Enn. ap. Diom. p. 382 P., or Trag. v. 199 Vahl.), v. a. [for gnosco, from the root gno; Gr. gignôskô, to begin to know], to get a knowledge of, become acquainted with, come to know a thing (syn.: scio, calleo).
    I.
    Lit.
    1. (α).
    Tempp. praes.:

    cum igitur, nosce te, dicit, hoc dicit, nosce animum tuum,

    Cic. Tusc. 1, 22, 52: Me. Sauream non novi. Li. At nosce sane, Plaut. As. 2, 4, 58; cf.: Ch. Nosce signum. Ni. Novi, id. Bacch. 4, 6, 19; id. Poen. 4, 2, 71:

    (Juppiter) nos per gentes alium alia disparat, Hominum qui facta, mores, pietatem et fidem noscamus,

    id. Rud. prol. 12; id. Stich. 1, 1, 4:

    id esse verum, cuivis facile est noscere,

    Ter. Ad. 5, 4, 8:

    ut noscere possis quidque,

    Lucr. 1, 190; 2, 832; 3, 124; 418; 588; Cic. Rep. 1, 41, 64: deus ille, quem mente noscimus, id. N. D. 1, 14, 37.— Pass.:

    EAM (tabulam) FIGIER IOVBEATIS, VBEI FACILVMED GNOSCIER POTISIT, S. C. de Bacch.: forma in tenebris nosci non quita est, Ter Hec. 4, 1, 57 sq.: omnes philosophiae partes tum facile noscuntur, cum, etc.,

    Cic. N. D. 1, 4, 9: philosophiae praecepta noscenda, id. Fragm. ap. Lact. 3, 14:

    nullique videnda, Voce tamen noscar,

    Ov. M. 14, 153:

    nec noscitur ulli,

    by any one, id. Tr. 1, 5, 29:

    noscere provinciam, nosci exercitui,

    by the army, Tac. Agr. 5.—
    (β).
    Temppperf., to have become acquainted with, to have learned, to know:

    si me novisti minus,

    Plaut. Aul. 4, 10, 47:

    Cylindrus ego sum, non nosti nomen meum?

    id. Men. 2, 2, 20:

    novi rem omnem,

    Ter. And. 4, 4, 50:

    qui non leges, non instituta... non jura noritis,

    Cic. Pis. 13, 30:

    plerique neque in rebus humanis quidquam bonum norunt, nisi, etc.,

    id. Lael. 21, 79:

    quam (virtutem) tu ne de facie quidem nosti,

    id. Pis. 32, 81; id. Fin. 2, 22, 71:

    si ego hos bene novi,

    if I know them well, id. Rosc. Am. 20 fin.: si Caesarem bene novi, Balb. ap. Cic. Att. 9, 7, B, 2:

    Lepidum pulchre noram,

    Cic. Fam. 10, 23, 1:

    si tuos digitos novi,

    id. Att. 5, 21, 13:

    res gestas de libris novisse,

    to have learned from books, Lact. 5, 19, 15:

    nosse Graece, etc. (late Lat. for scire),

    Aug. Serm. 45, 5; 167, 40 al.:

    ut ibi esses, ubi nec Pelopidarum—nosti cetera,

    Cic. Fam. 7, 28, 2; Plin. Ep. 3, 9, 11.—
    2.
    To examine, consider:

    ad res suas noscendas,

    Liv. 10, 20:

    imaginem,

    Plaut. Ps. 4, 2, 29.—So esp., to take cognizance of as a judge:

    quae olim a praetoribus noscebantur,

    Tac. A. 12, 60.—
    II.
    Transf., in the tempp. praes.
    A.
    In gen., to know, recognize (rare; perh. not in Cic.): hau nosco tuom, I know your ( character, etc.), i. e. I know you no longer, Plaut. Trin. 2, 4, 44:

    nosce imaginem,

    id. Ps. 4, 2, 29; id. Bacch. 4, 6, 19:

    potesne ex his ut proprium quid noscere?

    Hor. S. 2, 7, 89; Tac. H. 1, 90.—
    B.
    In partic., to acknowledge, allow, admit of a reason or an excuse (in Cic.):

    numquam amatoris meretricem oportet causam noscere, Quin, etc.,

    Plaut. Truc. 2, 1, 18:

    illam partem excusationis... nec nosco, nec probo,

    Cic. Fam. 4, 4, 1; cf.:

    quod te excusas: ego vero et tuas causas nosco, et, etc.,

    id. Att. 11, 7, 4:

    atque vereor, ne istam causam nemo noscat,

    id. Leg. 1, 4, 11.—
    III.
    Transf. in tempp. perf.
    A.
    To be acquainted with, i. e. to practise, possess:

    alia vitia non nosse,

    Sen. Q. N. 4 praef. § 9.—
    B.
    In mal. part., to know (in paronomasia), Plaut. Most. 4, 2, 13; id. Pers. 1, 3, 51.—
    IV.
    (Eccl. Lat.) Of religious knowledge:

    non noverant Dominum,

    Vulg. Judic. 2, 12; ib. 2 Thess. 1, 8:

    Jesum novi, Paulum scio,

    I acknowledge, ib. Act. 19, 15.—Hence, nōtus, a, um, P. a., known.
    A.
    Lit.:

    nisi rem tam notam esse omnibus et tam manifestam videres,

    Cic. Verr. 2, 3, 58, 134:

    ejusmodi res ita notas, ita testatas, ita manifestas proferam,

    id. ib. 2, 2, 34, §

    85: fingi haec putatis, quae patent, quae nota sunt omnibus, quae tenentur?

    id. Mil. 28, 76:

    noti atque insignes latrones,

    id. Phil. 11, 5, 10:

    habere omnes philosophiae notos et tractatos locos,

    id. Or. 33, 118:

    facere aliquid alicui notum,

    id. Fam. 5, 12, 7:

    tua nobilitas hominibus litteratis est notior, populo obscurior,

    id. Mur. 7, 16:

    nullus fuit civis Romanus paulo notior, quin, etc.,

    Caes. B. C. 2, 19:

    vita P. Sullae vobis populoque Romano notissima,

    Cic. Sull. 26, 72:

    nulli nota domus sua,

    Juv. 1, 7.—
    (β).
    With gen. ( poet.):

    notus in fratres animi paterni,

    Hor. C. 2, 2, 6: noti operum Telchines. Stat. Th. 2, 274:

    notusque fugarum, Vertit terga,

    Sil. 17, 148.—
    (γ).
    With subj.-clause:

    notum est, cur, etc.,

    Juv. 2, 58.—
    (δ).
    With inf. ( poet.):

    Delius, Trojanos notus semper minuisse labores,

    Sil. 12, 331.—
    2.
    In partic.
    a.
    Subst.: nōti, acquaintances, friends:

    de dignitate M. Caelius notis ac majoribus natu... respondet,

    Cic. Cael. 2, 3:

    hi suos notos hospitesque quaerebant,

    Caes. B. C. 1, 74, 5; Hor. S. 1, 1, 85; Verg. Cir. 259.—
    b.
    In a bad sense, notorious:

    notissimi latronum duces,

    Cic. Fam. 10, 14, 1:

    integrae Temptator Orion Dianae,

    Hor. C. 3, 4, 70; Ov. M. 1, 198:

    Clodia, mulier non solum nobilis sed etiam nota,

    Cic. Cael. 13, 31; cf. id. Verr. 1, 6, 15:

    moechorum notissimus,

    Juv. 6, 42.—
    B.
    Transf., act., knowing, that knows: novi, [p. 1217] notis praedicas, to those that know, Plaut. Ps. 4, 2, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > nosco

  • 5 noti

    nosco, nōvi, nōtum, 3 (old form, GNOSCO, GNOVI, GNOTVM, acc. to Prisc. p. 569 P.; inf. pass. GNOSCIER, S. C. de Bacch.; cf. GNOTV, cognitu, Paul. ex Fest. p. 96 Müll.: GNOT (contr. for gnovit) oiden, epiginôskei; GNOTV, gnôsin, diagnôsin, Gloss. Labb.—Contr. forms in class. Lat. are nosti, noram, norim. nosse; nomus for novimus: nomus ambo Ulixem, Enn. ap. Diom. p. 382 P., or Trag. v. 199 Vahl.), v. a. [for gnosco, from the root gno; Gr. gignôskô, to begin to know], to get a knowledge of, become acquainted with, come to know a thing (syn.: scio, calleo).
    I.
    Lit.
    1. (α).
    Tempp. praes.:

    cum igitur, nosce te, dicit, hoc dicit, nosce animum tuum,

    Cic. Tusc. 1, 22, 52: Me. Sauream non novi. Li. At nosce sane, Plaut. As. 2, 4, 58; cf.: Ch. Nosce signum. Ni. Novi, id. Bacch. 4, 6, 19; id. Poen. 4, 2, 71:

    (Juppiter) nos per gentes alium alia disparat, Hominum qui facta, mores, pietatem et fidem noscamus,

    id. Rud. prol. 12; id. Stich. 1, 1, 4:

    id esse verum, cuivis facile est noscere,

    Ter. Ad. 5, 4, 8:

    ut noscere possis quidque,

    Lucr. 1, 190; 2, 832; 3, 124; 418; 588; Cic. Rep. 1, 41, 64: deus ille, quem mente noscimus, id. N. D. 1, 14, 37.— Pass.:

    EAM (tabulam) FIGIER IOVBEATIS, VBEI FACILVMED GNOSCIER POTISIT, S. C. de Bacch.: forma in tenebris nosci non quita est, Ter Hec. 4, 1, 57 sq.: omnes philosophiae partes tum facile noscuntur, cum, etc.,

    Cic. N. D. 1, 4, 9: philosophiae praecepta noscenda, id. Fragm. ap. Lact. 3, 14:

    nullique videnda, Voce tamen noscar,

    Ov. M. 14, 153:

    nec noscitur ulli,

    by any one, id. Tr. 1, 5, 29:

    noscere provinciam, nosci exercitui,

    by the army, Tac. Agr. 5.—
    (β).
    Temppperf., to have become acquainted with, to have learned, to know:

    si me novisti minus,

    Plaut. Aul. 4, 10, 47:

    Cylindrus ego sum, non nosti nomen meum?

    id. Men. 2, 2, 20:

    novi rem omnem,

    Ter. And. 4, 4, 50:

    qui non leges, non instituta... non jura noritis,

    Cic. Pis. 13, 30:

    plerique neque in rebus humanis quidquam bonum norunt, nisi, etc.,

    id. Lael. 21, 79:

    quam (virtutem) tu ne de facie quidem nosti,

    id. Pis. 32, 81; id. Fin. 2, 22, 71:

    si ego hos bene novi,

    if I know them well, id. Rosc. Am. 20 fin.: si Caesarem bene novi, Balb. ap. Cic. Att. 9, 7, B, 2:

    Lepidum pulchre noram,

    Cic. Fam. 10, 23, 1:

    si tuos digitos novi,

    id. Att. 5, 21, 13:

    res gestas de libris novisse,

    to have learned from books, Lact. 5, 19, 15:

    nosse Graece, etc. (late Lat. for scire),

    Aug. Serm. 45, 5; 167, 40 al.:

    ut ibi esses, ubi nec Pelopidarum—nosti cetera,

    Cic. Fam. 7, 28, 2; Plin. Ep. 3, 9, 11.—
    2.
    To examine, consider:

    ad res suas noscendas,

    Liv. 10, 20:

    imaginem,

    Plaut. Ps. 4, 2, 29.—So esp., to take cognizance of as a judge:

    quae olim a praetoribus noscebantur,

    Tac. A. 12, 60.—
    II.
    Transf., in the tempp. praes.
    A.
    In gen., to know, recognize (rare; perh. not in Cic.): hau nosco tuom, I know your ( character, etc.), i. e. I know you no longer, Plaut. Trin. 2, 4, 44:

    nosce imaginem,

    id. Ps. 4, 2, 29; id. Bacch. 4, 6, 19:

    potesne ex his ut proprium quid noscere?

    Hor. S. 2, 7, 89; Tac. H. 1, 90.—
    B.
    In partic., to acknowledge, allow, admit of a reason or an excuse (in Cic.):

    numquam amatoris meretricem oportet causam noscere, Quin, etc.,

    Plaut. Truc. 2, 1, 18:

    illam partem excusationis... nec nosco, nec probo,

    Cic. Fam. 4, 4, 1; cf.:

    quod te excusas: ego vero et tuas causas nosco, et, etc.,

    id. Att. 11, 7, 4:

    atque vereor, ne istam causam nemo noscat,

    id. Leg. 1, 4, 11.—
    III.
    Transf. in tempp. perf.
    A.
    To be acquainted with, i. e. to practise, possess:

    alia vitia non nosse,

    Sen. Q. N. 4 praef. § 9.—
    B.
    In mal. part., to know (in paronomasia), Plaut. Most. 4, 2, 13; id. Pers. 1, 3, 51.—
    IV.
    (Eccl. Lat.) Of religious knowledge:

    non noverant Dominum,

    Vulg. Judic. 2, 12; ib. 2 Thess. 1, 8:

    Jesum novi, Paulum scio,

    I acknowledge, ib. Act. 19, 15.—Hence, nōtus, a, um, P. a., known.
    A.
    Lit.:

    nisi rem tam notam esse omnibus et tam manifestam videres,

    Cic. Verr. 2, 3, 58, 134:

    ejusmodi res ita notas, ita testatas, ita manifestas proferam,

    id. ib. 2, 2, 34, §

    85: fingi haec putatis, quae patent, quae nota sunt omnibus, quae tenentur?

    id. Mil. 28, 76:

    noti atque insignes latrones,

    id. Phil. 11, 5, 10:

    habere omnes philosophiae notos et tractatos locos,

    id. Or. 33, 118:

    facere aliquid alicui notum,

    id. Fam. 5, 12, 7:

    tua nobilitas hominibus litteratis est notior, populo obscurior,

    id. Mur. 7, 16:

    nullus fuit civis Romanus paulo notior, quin, etc.,

    Caes. B. C. 2, 19:

    vita P. Sullae vobis populoque Romano notissima,

    Cic. Sull. 26, 72:

    nulli nota domus sua,

    Juv. 1, 7.—
    (β).
    With gen. ( poet.):

    notus in fratres animi paterni,

    Hor. C. 2, 2, 6: noti operum Telchines. Stat. Th. 2, 274:

    notusque fugarum, Vertit terga,

    Sil. 17, 148.—
    (γ).
    With subj.-clause:

    notum est, cur, etc.,

    Juv. 2, 58.—
    (δ).
    With inf. ( poet.):

    Delius, Trojanos notus semper minuisse labores,

    Sil. 12, 331.—
    2.
    In partic.
    a.
    Subst.: nōti, acquaintances, friends:

    de dignitate M. Caelius notis ac majoribus natu... respondet,

    Cic. Cael. 2, 3:

    hi suos notos hospitesque quaerebant,

    Caes. B. C. 1, 74, 5; Hor. S. 1, 1, 85; Verg. Cir. 259.—
    b.
    In a bad sense, notorious:

    notissimi latronum duces,

    Cic. Fam. 10, 14, 1:

    integrae Temptator Orion Dianae,

    Hor. C. 3, 4, 70; Ov. M. 1, 198:

    Clodia, mulier non solum nobilis sed etiam nota,

    Cic. Cael. 13, 31; cf. id. Verr. 1, 6, 15:

    moechorum notissimus,

    Juv. 6, 42.—
    B.
    Transf., act., knowing, that knows: novi, [p. 1217] notis praedicas, to those that know, Plaut. Ps. 4, 2, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > noti

  • 6 nōscō

        nōscō nōvī (2d pers. often nōstī, nōstis; subj. nōrim, for nōverim; plup. nōram, nōssem, for nōveram, nōvissem), nōtus, ere    [GNA-], to get knowledge of, become acquainted with, come to know, learn, discern: nosce te... nosce animum tuum: Id esse verum, quoivis facile est noscere, T.: deus, quem mente noscimus: omnes philosophiae partes tum facile noscuntur, cum, etc.: nec noscitur ulli, by any one, O.: noscere provinciam, nosci exercitui, by the army, Ta.: Iam nosces, ventosa ferat cui gloria fraudem, learn, V.—In perf. stem, to have become acquainted with, have learned, know, understand: Novi omnem rem, T.: plerisque notus erat, atque eos noverat, S.: qui non leges, non iura noritis: si ego hos bene novi, know them well: si tuos digitos novi: noris nos, you know me, I think, H.: nec iungere tauros Aut conponere opes norant, V.: Hortos mercarier noram, H.— To examine, consider: ad res suas noscendas, L.— To know, recognize: nosco crinīs incanaque menta Regis, V.: potesne ex his ut proprium quid noscere? H.— To acknowledge, allow, admit: illam partem excusationis: tuas causas.
    * * *
    noscere, novi, notus V TRANS
    get to know; learn, find out; become cognizant of/acquinted/familar with; examine, study, inspect; try (case); recognize, accept as valid/true; recall

    Latin-English dictionary > nōscō

  • 7 nosco

    nōsco, nōvī, nōtum, ere (altlat. gnōsco, vgl. γιγνώσκω, γνώσκω), eig. innewerden; dah. kennen lernen, I) eig.: A) im allg., durch äußere u. innere Sinne kennen lernen, erkennen, bemerken, wahrnehmen, erfahren, einsehen, lernen, in den tempp. Perf. auch kennen, wissen, α) tempp. Praes.: quid opus est nota noscere? Plaut.: forma in tenebris nosci non quita est, Ter.: nulli videnda, voce tamen noscar, werde an der St. kenntlich sein, Ov.: nos eius animum de nostris factis noscimus, Plaut. – cum nosce te dicit, hoc dicit, animum tuum nosce, Cic.: malefacta ne noscant sua, Ter.: id esse verum cuivis est facile noscere, Ter.: studeo cursus istos mutationum... noscere, Cic.: omnes philosophiae partes atque omnia membra tum facile noscuntur, cum totae quaestiones scribendo explicantur, Cic.: noscere (kennen zu lernen) provinciam, nosci (bekannt zu werden) exercitui, Tac. – noscor mit Nom. u. Infin. = es ist von mir bekannt, daß ich usw., Edict. Licin. bei Lact. de mort. pers. 48, 9. Amm. 23, 6, 63. – β) tempp. Perf.: non nosti nomen meum? Plaut.: unum cognoris, omnes noris, Ter.: vesperascit et non noverunt viam, Ter.: quisquam vos consules tunc fuisse putet, qui non leges, non instituta, non iura noritis, Cic.: non novi hominis faciem, Ter.: quam (virtutem) tu ne de facie quidem nosti, Cic.: res gestas de (aus) libris novisse, Lact. (s. Bünem. Lact. 5, 19, 15): nosti cetera, das übrige weißt du, Cic.: so reliqua nosti, Plin. ep.: alia vitia non nosse, keine a. F. (kennen gelernt) haben, Sen. nat. qu. 4. praef. § 9 (10). – m. dopp. Acc., quem ego hominem nullius coloris novi, Plaut. Pseud. 1196. – novi m. Infin. = kennen, Cato or. 1, 25 M. Hor. sat. 2, 3, 24. Verg. Aen. 8, 3, 16. Apul. met. 2, 5 u. 7. Lact. 6, 18, 23. – m. Adv., Latine et Punice nosse (klass. scire), Augustin. expos. epist. ad Roman. 13: totas non diligenter modo sed etiam familiariter nosse causas, Quint.: si Caesarem bene novi (recht kenne), Cic.: u. so si bene me novi, si bene te novi, Hor.: u. modo quae dicat Epicurus bene noris, Cic. (s. Fritzsche Hor. sat. 1, 9, 22): alqm pulchre nosse, ganz gut kennen, Hor. u. Planc. in Cic. ep. – B) insbes.: 1) fleischlich erkennen, im Doppelsinne (mit no. I, A) Plaut. most. 894 u. Pers. 131. Tert. de monog. 8. – 2) betrachtend, prüfend kennen lernen, betrachten, prüfen, untersuchen, nosce signum, Plaut.: nosce imaginem, Plaut. – II) prägn. = agnoscere, cognoscere, A) bereits Gekanntes wieder kennen, -erkennen, haud nosco tuum, ich erkenne dich nicht mehr wieder, Plaut.: aderat, qui nosceret (sc. eum), Tac.: nec noscitur ulli, es will ihn niemand (keiner der früheren Freunde usw.) kennen, Ov. – potesne ex his ut proprium quid noscere? (wieder-) finden, Hor.: signum, quo inter se noscebantur, Tac.: ad res suas noscendas recipiendasque, Liv.: n. genus ipsum orandi, Tac. dial. – B) als Richter eine Sache untersuchen u. als Konsequenz in einer Sache erkennen, quae olim a praetoribus noscebantur, Tac. ann. 12, 60. – C) einen Grund, eine Entschuldigung anerkennen, gelten lassen, gutheißen, causam, Plaut. u. Cic.: illam partem excusationis, Cic. – / Über die zsgz. Perf.-Formen nosti, nostis, noram, noras etc., nossem etc., nosse, s. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 457 u. 458.

    lateinisch-deutsches > nosco

  • 8 nosco

    nōsco, nōvī, nōtum, ere (altlat. gnōsco, vgl. γιγνώσκω, γνώσκω), eig. innewerden; dah. kennen lernen, I) eig.: A) im allg., durch äußere u. innere Sinne kennen lernen, erkennen, bemerken, wahrnehmen, erfahren, einsehen, lernen, in den tempp. Perf. auch kennen, wissen, α) tempp. Praes.: quid opus est nota noscere? Plaut.: forma in tenebris nosci non quita est, Ter.: nulli videnda, voce tamen noscar, werde an der St. kenntlich sein, Ov.: nos eius animum de nostris factis noscimus, Plaut. – cum nosce te dicit, hoc dicit, animum tuum nosce, Cic.: malefacta ne noscant sua, Ter.: id esse verum cuivis est facile noscere, Ter.: studeo cursus istos mutationum... noscere, Cic.: omnes philosophiae partes atque omnia membra tum facile noscuntur, cum totae quaestiones scribendo explicantur, Cic.: noscere (kennen zu lernen) provinciam, nosci (bekannt zu werden) exercitui, Tac. – noscor mit Nom. u. Infin. = es ist von mir bekannt, daß ich usw., Edict. Licin. bei Lact. de mort. pers. 48, 9. Amm. 23, 6, 63. – β) tempp. Perf.: non nosti nomen meum? Plaut.: unum cognoris, omnes noris, Ter.: vesperascit et non noverunt viam, Ter.: quisquam vos consules tunc fuisse putet, qui non leges, non instituta, non iura noritis, Cic.: non novi hominis faciem, Ter.: quam (virtutem) tu ne de facie quidem nosti, Cic.: res gestas de (aus) libris novisse, Lact. (s.
    ————
    Bünem. Lact. 5, 19, 15): nosti cetera, das übrige weißt du, Cic.: so reliqua nosti, Plin. ep.: alia vitia non nosse, keine a. F. (kennen gelernt) haben, Sen. nat. qu. 4. praef. § 9 (10). – m. dopp. Acc., quem ego hominem nullius coloris novi, Plaut. Pseud. 1196. – novi m. Infin. = kennen, Cato or. 1, 25 M. Hor. sat. 2, 3, 24. Verg. Aen. 8, 3, 16. Apul. met. 2, 5 u. 7. Lact. 6, 18, 23. – m. Adv., Latine et Punice nosse (klass. scire), Augustin. expos. epist. ad Roman. 13: totas non diligenter modo sed etiam familiariter nosse causas, Quint.: si Caesarem bene novi (recht kenne), Cic.: u. so si bene me novi, si bene te novi, Hor.: u. modo quae dicat Epicurus bene noris, Cic. (s. Fritzsche Hor. sat. 1, 9, 22): alqm pulchre nosse, ganz gut kennen, Hor. u. Planc. in Cic. ep. – B) insbes.: 1) fleischlich erkennen, im Doppelsinne (mit no. I, A) Plaut. most. 894 u. Pers. 131. Tert. de monog. 8. – 2) betrachtend, prüfend kennen lernen, betrachten, prüfen, untersuchen, nosce signum, Plaut.: nosce imaginem, Plaut. – II) prägn. = agnoscere, cognoscere, A) bereits Gekanntes wieder kennen, -erkennen, haud nosco tuum, ich erkenne dich nicht mehr wieder, Plaut.: aderat, qui nosceret (sc. eum), Tac.: nec noscitur ulli, es will ihn niemand (keiner der früheren Freunde usw.) kennen, Ov. – potesne ex his ut proprium quid noscere? (wieder-) finden, Hor.: signum, quo inter se noscebantur, Tac.: ad res suas no-
    ————
    scendas recipiendasque, Liv.: n. genus ipsum orandi, Tac. dial. – B) als Richter eine Sache untersuchen u. als Konsequenz in einer Sache erkennen, quae olim a praetoribus noscebantur, Tac. ann. 12, 60. – C) einen Grund, eine Entschuldigung anerkennen, gelten lassen, gutheißen, causam, Plaut. u. Cic.: illam partem excusationis, Cic. – Über die zsgz. Perf.-Formen nosti, nostis, noram, noras etc., nossem etc., nosse, s. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 457 u. 458.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > nosco

См. также в других словарях:

  • Liste de locutions latines — Cet article contient une liste de locutions latines présentée par ordre alphabétique. Pour des explications morphologiques et linguistiques générales, consulter l article : Expression latine. Sommaire  A   B … …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»